13
schudt haar hoofd.
‘
Nee Rakker, geen koek deze keer. Daar staat je etensbak met je brok-
ken. Wat zie ik? Je hebt er bijna niets van op. Gauw dan. Eet je bak
leeg en daarna iets lekkers.’
Jacolien grinnikt. ‘Hij snapt het helemaal. Kijk maar. Hij loopt er al
naar toe.’
Jessica stopt het laatste stukje stroopwafel in haar mond. ‘We hebben
hem keurig opgevoed.’
Even later gaat ze naar boven. Morgen een rep van geschiedenis en
voor maatschappijleer moet ze een verslag maken. Ze heeft er weinig
zin in. Dat verslag moet vrijdag af zijn en ze kan niet tot het laatste
moment wachten. Dat heeft ze wel eens eerder gedaan en toen had
ze in één keer zo’n grote berg huiswerk dat ze er geen overzicht meer
over had. Daardoor haalde ze twee dikke onvoldoendes. En daarmee
heeft ze haar lesje wel geleerd. Alles op tijd af hebben voorkomt heel
veel problemen.
Ze gaat achter haar bureau zitten en kauwt op de achterkant van haar
pen. Boven zich hoort ze de stem van Thomas. Hij heeft een kamer
op zolder. Waarschijnlijk zit hij nog steeds met Miranda te bellen.
Ze draait een rondje op haar bureaustoel. Haar ogen glijden door
de gezellige meisjeskamer met de mooie, lichte kleuren. Roomwit,
mintgroen en roze. Haar dekbedhoes is in dezelfde kleuren en de
grote lijst aan de muur ook.
Jacolien heeft een kamer naast de hare. Tot hun twaalfde hebben ze
op één kamer geslapen. Toen ze ieder naar een andere school gingen,
vonden ze het ook tijd om op een eigen kamer te slapen. Het bevalt
Jessica wel. Ze houdt heel veel van haar zus, maar het is toch ook
prettig om een eigen plekje te hebben.
Ze kijkt dromerig uit het raam. De zon schijnt en ze kijkt op een brede
baan van roze bloesem. In deze straat staan aan weerszijden bomen
